Het is maar goed dat de Heidedagen van OneDNA maar één keer per jaar zijn

Eens per jaar gaat OneDNA op Heidedagen en tijdens deze dagen gaan we met alle collega’s naar een buitenlandse bestemming om daar samen tijd door te brengen. Tijd voor OneDNA, maar ook tijd voor elkaar. 

Er was tijd op Schiphol om Ello zijn verjaardag te vieren, maar ook tijd voor diegene die zijn paspoort was vergeten om een noodpaspoort aan te vragen. Daarna was er onbedoeld ook veel tijd voor reizen, omdat bijvoorbeeld op Schiphol de startmotor van het vliegtuig het begaf en we daardoor 2 uur in het vliegtuig stilstonden aan de gate. In datzelfde vliegtuig zat ook Gordon, waardoor ik een aantal dagen met ‘Never nooit meer’ in mijn hoofd heb rondgelopen.

Maar wat was het het wachten waard!

George Herber heeft ons tijdens een workshop meegenomen in de wereld van storytelling en het overbrengen van een boodschap. Na zoveel jaar na de oprichting van OneDNA werd het dan ook wel weer eens tijd om naar onze cultuur te kijken.

Geef ons een half afgemaakte architectuurplaat, een bak met data en een halfbakken systeem en wij maken daar een Ferrari onder de data platformen van in de tijd dat een appeltaart gebakken wordt. Om dan die collega’s een marketingverhaal te laten schrijven over de cultuur is dan ook best een uitdaging. Maar de inzet van iedereen heeft ervoor gezorgd dat de uitkomsten des te mooier zijn. Als een ware verhalenverteller pakte Aidan die op iconische wijze het podium om te pitchen. Het bleek dat Disney-films niet heel goed bekeken worden door de collega’s. Nu Aidan part-time aan de slag kan als voice-over voor Star Wars zijn er toch een paar extra abonnementen op Disney+ aangeschaft.

Op kantoor bij OneDNA staan de groepsfoto’s van de voorgaande Heidedagen. Daarmee valt het op dat er elk jaar collega’s bij komen en dus is het belangrijk om tijd te nemen om elkaar goed te leren kennen. Bij OneDNA hebben regelmatig kennissessies en meetings waar we bij elkaar komen, maar dat blijft toch anders dan met elkaar een workshop en een andere stad te ervaren.

Tijd om gesprekken te voeren over het werk om ideeën en ervaringen uit te wisselen, maar ook fijne gesprekken over thuis en de hobby’s van anderen. Zo zittend aan het strand kom je dan te weten dat er een ware vinoloog onder de collega’s is. Het blijkt dat een Sangria Cava eigenlijk niet zo slecht voor je is, omdat het echt maar een heel klein laagje alcohol bevat.

Voor dat soort gesprekken heb je niet alleen de mensen nodig, maar ook de omgeving. Achter de schermen wordt er enorm hard gewerkt om een plek te vinden waar we de mogelijkheid hebben voor een inspirerende workshop, cultuur kunnen snuiven en er ook nog ’s avonds de mogelijkheid is voor een hapje en drankje.

De abonnementen op de Michelin-gids hebben we de deur uitgedaan, want wat heb je eraan als je Kue bij je hebt. Het ene gerecht nog lekkerder dan de ander en het ene restaurant nog beter dan het vorige. Menu’s kwamen nog wel op tafel, maar voordat je ernaar had kunnen kijken werd de tafel al vol gezet met een breed scala aan heerlijke hapjes. Die momenten luidden dan ook de spaarzame twee minuten rust in, voordat weer het ene na het andere mooie verhaal de revue passeert.

Na een laatste dag met een bootje de zee op gaan, een flinke hike in de bergen of cultuur snuiven in de mooie straatjes van Mallorca was het tijd om weer naar huis te gaan. Tijd om ‘Never nooit mee’ uit mijn hoofd te krijgen. Dat vond ik ook wel jammer, want dat betekende dat de Heidedagen toen echt afgelopen waren. Gelukkig is er het vooruitzicht dat er volgend jaar een mooie herinnering bij zal komen.